Ik ben Alica, ik ben 27 jaar oud en woon in Bensheim aan de Bergstraße in het zuiden van de Duitse deelstaat Hessen. Naast mijn studie werk ik bij Riese & Müller als werkstudente. Een van mijn grote passies – naast fietsen – zijn bijen. Ik ben dan ook sinds drie jaar hobby-imker.

Vroeger dacht ik altijd dat imkeren alleen iets voor experts is. Intussen weet ik: dat mag iedereen. Daarom heb ik contact opgenomen met de plaatselijke imkersvereniging. Dat kan ik andere geïnteresseerden ook aanraden. Je krijgt dan een begeleider toegewezen die je een jaar lang tijdens zijn imkerwerkzaamheden kunt volgen. Ik ben zeer dankbaar voor deze periode.

Je kunt weliswaar een eigen bijenvolk kopen, maar het is nog veel leuker als je een deel van een bijenvolk van een andere imker kunt overnemen, omdat je dan meer weet over hoe deze bijen werden gehouden en wat hun herkomst is. Bij mij ging het echter heel anders: in mijn buurt had zich toevallig een bijenvolk in een struik gevestigd. De bewoonster was blij dat ik met mijn imkersvereniging voor de verwijdering zorgde. En omdat bijen geen halsband dragen, mag je een volk dat je vindt gewoon houden. Ik heb mijn bijen dus gevonden - of zij mij.

Mijn bijenkast staat op een grote weide met wilde bloemen in de buurt van een tuinderij. Afhankelijk van het seizoen leven er tussen 10.000 en 35.000 bijen in een bijenkast. Afhankelijk van hoe sterk het bijenvolk is, kunnen het er ook aanzienlijk meer zijn. Een keer per week rijd ik met mijn transportfiets naar de bijenkast om te kijken of alles in orde is.

Mijn uitrusting transporteer ik in een speciale kist die precies in mijn Load 60 past. Daar zit ook altijd mijn beroker bij. Je vult hem met rookproducten om door de bijen met rust te worden gelaten. Ik gebruik hiervoor huisdierstrooisel en lavendel. Dat werkt bij mijn bijen het beste. Het is echter een fabeltje dat de rook de bijen zou kalmeren of benevelen. Het is veeleer het signaal 'er is brand, we moeten misschien vluchten' dat de bijen ertoe aanzet om honing voor de vlucht in te slaan. Daarom zijn ze bezig op de honingraten en letten niet meer op mij. Ik gebruik de rook behoedzaam, want elke ingreep levert stress voor de bijen op.

Ter bescherming tegen steken draag ik een sluier en dikke handschoenen. Bovendien heb ik een veger en een kastbeitel nodig om de honingraten uit de kast te verwijderen. Bijen plakken namelijk alles dicht, zodat hun huis goed dicht zit. In de herfst heb ik ook mierenzuur nodig voor de behandeling tegen de grootste vijand van de bijen, de varroamijt, en voer voor de winter. Ik gebruik suikersiroop in grote emmers, maar er zijn ook andere methoden.

Als ik met het roken voor het vlieggat begin, houd ik op deze plek alvast het vlieggedrag van de bijen in de gaten. Op basis daarvan kan ik al heel veel afleiden over hoe het met de bijen gaat. Zitten ze buiten, omdat ze het te warm hebben? Wordt er veel gevlogen – of zie je amper vliegende bijen? Dan open ik het deksel. Afhankelijk van het seizoen controleer ik of er al honing is of hoe mijn bijen het voer accepteren, of er voldoende broedsel is en of ik de koningin kan ontdekken. Daarna sluit ik de bijenkast weer.

Hoe het met de bijen gaat, herken ik aan het zoemen. Als het een ontspannen bromgeluid is, voelen ze zich prettig. Als er echter plotseling een heftig 'ssssS'-geluid te horen is, dan hebben ze stress of heb ik iets verkeerds gedaan. Misschien ben ik ergens tegenaan gestoten. In een dergelijke situatie werd ik ook al een keer heftig gestoken: drie werkbijen die doorgaans de ingang bewaken, vlogen op me af en staken gericht in mijn gezicht. Sindsdien draag ik mijn sluier ook nauwgezetter. Je moet heel langzaam bewegen en rustig werken, maar dat doe je automatisch. Je moet helemaal in het hier en nu zijn. Dat ervaar ik als zeer aardend en beter dan meditatie.

Imkeren is een hobby voor alle zintuigen. In een bijenkast is het warmer dan 30 graden. Als ik met kouder weer de bijenkast open en de warme honinggeur en het brommende geluid me tegemoetkomt, is dat een ongeëvenaarde ervaring.

Uit welke nectar je de beste honing krijgt, is een kwestie van smaak. Veel mensen houden van lichte honing die van raapzaad wordt gemaakt. Ik mis hier persoonlijk de diepe smaak. Ik ben zelf dol op boshoning – en natuurlijk op die van mijn eigen bijen! Die heeft een zeer kruidige smaak wat vermoedelijk door de veld- en weidebloemen uit de buurt komt.

Voordat ik mijn Load had, ben ik steeds met de auto naar de bijen gereden. Dat was irritant, omdat ik 's avonds last had van de spits. Met de transportfiets rijd ik iedereen voorbij. Ik arriveer veel relaxter en het gaat sneller. Bovendien kan ik met de Load tot aan mijn bijenkast komen.

Samenvattend kan ik stellen: beginnen met imkeren was een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen – ook al ben ik nog geen expert.