“Ik kan jullie wel meenemen als je geen auto hebt. Je hoeft niet de fiets te nemen.” De voetbaltrainer van mijn dochters kijkt me verbaasd en enigszins verward aan. Terwijl ik alleen maar aangaf dat ik in het weekend met mijn kinderen met de fiets naar de wedstrijd van de F-jeugd zal komen.

Ik moet lachen om zijn reactie, omdat ik dit de laatste tijd wel vaker meemaak. In de landelijke regio waar ik woon, kunnen veel mensen zich niet voorstellen om voor dagelijkse ritten de fiets te nemen.

Twee jaar geleden ben ik na een paar jaar in München en Göttingen te hebben gewoond, naar de noordelijke Opper-Palts verhuisd. Terwijl het in grote steden intussen heel normaal is om dagelijkse ritten met kinderen met een transportfiets at te leggen, is dat hier nog een zeldzaamheid.

Met mijn Multitinker van Riese & Müller ben ik een echte exoot.

Cargo-bikes horen op het platteland

Terwijl fietsen in onze regio eigenlijk een belangrijke rol speelt. De fietsindustrie is met twee grote fabrikanten in de regio een belangrijke economische factor, net als het fietstoerisme in dit bos- en waterrijke middelgebergte. In het weekend is het druk op de fietspaden. Het aandeel hoogwaardige e-bikes is groot.

In het dagelijks leven is dat heel anders: voor scholen en kinderdagverblijven staan elke ochtend lange rijen auto’s in de file. Je ziet sporadisch fietsen respectievelijk e-bikes, maar helemaal geen cargo-bikes. De auto is voor de dagelijkse ritten de eerste keus. 

Hoewel cargo-bikes op het platteland ongelofelijk veel voordelen bieden ten opzichte van het gebruik in de stad. De afstanden zijn zo kort dat je binnen een straal van vijf tot maximaal tien kilometer veel belangrijke plekken kunt bereiken. Er zijn ook veel minder parkeerproblemen dan in de grote stad.  De meeste huizen hebben een garage waar de transportfiets kan worden gestald – voor zover er geen auto in staat. En anders past de fiets ook in een tuinhuisje of schuurtje. Er is minder verkeer, waardoor fietsen veel relaxter is. En omdat er minder verkeerslichten zijn, hoef je ook minder vaak te stoppen en weer op te starten.

Daarnaast is er, tenminste bij ons in de buurt, een zeer goede fietsinfrastructuur met brede fietspaden tussen de plaatsen. Ook in de plaatsen zelf is de ruimte op en naast de weg niet zo beperkt en druk als in de stad. Ik zeg het gewoon zoals ik het zie: cargo-bikes zijn voorbestemd voor het platteland.

De Multitinker is wel erg comfortabel. Het lage zwaartepunt en de kleine, maar brede banden van Schwalbe bieden een stabiel, dynamisch rijgedrag – ook met een volledige belading en op grindpaden.

De Bosch motor van de Performance Line CX in combinatie met een Enviolo versnelling zorgen afhankelijk van de behoefte voor een lichte of krachtige ondersteuning. Het overgrote deel van alle ritten leg ik in de Auto-modus af. Hierbij past de motor zich automatisch aan mijn rijgedrag aan en levert de bijbehorende ondersteuning. Het schakelen tussen de rijmodi is niet meer nodig: ook de Auto-modus zelf kan via de app worden geconfigureerd. Zo zijn de dagelijkse ritten met een snelheid van 20 tot 25 km/h heerlijk ontspannen.

Papa biedt bescherming tegen de wind

Bij vertrek waait ons een harde en verrassend koude wind tegemoet. De kinderen nemen desondanks vrolijk op de verlengde bagagedrager van de Multitinker plaats. Proviand en uitrusting zitten in de aanhanger. Het aanhangerkoppelstuk kan aan het frame van de Multitinker worden bevestigd.

Ik beschouw ons uitstapje als een soort werkverdeling: ik sloof me uit tijdens de heen- en terugreis uit om ze naar de sport te brengen. En zij sloven zich op het voetbalveld uit. Zo krijgen wij allemaal onze beweging. Na een paar minuten ligt de stad al achter ons en rijden we over het fietspad westwaarts. De wind waait in het open terrein best hard en ik krijg het snel koud.

Mijn medepassagiers hebben hier echter geen last van. “Papa, je houdt alle wind tegen”, krijg ik als antwoord als ik vraag of ze het niet te koud hebben.  En dan valt me te binnen dat ik onze jassen thuis ben vergeten. Het is nu te laat om nog eens om te keren. Maar we zullen wel een oplossing vinden als het tijdens de terugreis in de avond frisser wordt.

De start is onwennig

De tijd vliegt. Na ongeveer 25 minuten hebben wij de eerstvolgende grotere plaats bereikt en al de helft van de route afgelegd. Hier houden we een korte drinkpauze.

Ik voel me intussen met de kinderen op de fiets heel zeker en veilig. Dat was een half jaar geleden nog niet het geval. De eerste paar meters waren erg onwennig. Ik had voor mijn gevoel voor elk vertrek de hele breedte van de weg nodig, omdat ik steeds weer begon te slingeren.

Bovendien schrok ik ook van elke onverwachte beweging van de kinderen. Maar intussen zijn we aan elkaar gewend en hebben de kinderen tijdens het fietsen ook een actieve rol. “Over de schouder kijken, links richting aangeven, alles vrij?”, roep ik. “Jaaaaa! Je kunt afslaan papa“, hoor ik vervolgens twee hoge stemmen achter mij.

Voetbal als reden voor de cargo-bike

We rijden intussen langs korenvelden en we vragen ons af welk soort koren het zou kunnen zijn. De verschillen tussen rogge, gerst en tarwe zijn vanaf de fiets niet echt goed te herkennen. Of is het toch spelt?

Lang kan ik hier niet meer over nadenken, want na ongeveer 50 minuten hebben we onze bestemming bereikt. Rond het voetbalveld staan al veel auto’s, er zijn te weinig parkeerplaatsen. Wij fietsen daarentegen ontspannen rechtstreeks naar de ingang en stallen daar onze fiets.

Voetbal was trouwens de doorslaggevende reden waarom wij over een transportfiets en specifiek over de Multitinker begonnen na te denken. Tot nu toe hebben wij alle routes met onze aanhanger afgelegd. Maar onze oudste dochter was de fietskar inmiddels ontgroeid. Om haar voor de training alleen met de fiets naar het op ongeveer drie kilometer gelegen plaatselijke voetbalveld te laten gaan, is echter ook geen optie, omdat ze na de training redelijk kapot is.

Omdat op de bagagedrager van de Multitinker ook kinderen kunnen meerijden die ouder zijn dan zeven jaar resp. er ook ruimte is voor twee kinderen, vormt deze fiets een belangrijke schakel binnen de autovrije mobiliteit van gezinnen. En ikzelf profiteer hier ook van, omdat ik mijn grote sporttas eveneens probleemloos met de fiets kan transporteren als ik zonder de kinderen naar mijn training rijd.

Coole bike zet aan tot gesprekken

Waar ik niet op had gerekend: ik werd al snel het gesprek van de dag. Ik word overal aangesproken en mensen willen graag meer weten over de “coole fiets”. Ook voetgangers of tegemoetkomende fietsers spreken me regelmatig aan. Een rit naar de bakker op zaterdagochtend kan dan wel eens een half uur of langer in beslag nemen.

Ik ben weliswaar verrast door de belangstelling, maar word hierdoor ook bevestigd in mijn theorie dat transportfietsen juist op het platteland over een enorm potentieel beschikken. Ook tijdens de voetbalwedstrijd moet ik steeds weer vragen beantwoorden. Mensen beginnen wel te lachen als ik vertel dat mijn fiets is voorzien is van een grootlicht van Busch & Müller. Terwijl deze functie tijdens lange ritten in de herfst en winter erg nuttig is.

Omdat Riese & Müller intussen ook een bescherming tegen weersinvloeden aanbiedt, is de fiets het hele jaar door een praktisch alternatief voor de auto. Wat ik echter wel steeds weer opmerk: de instapprijs van de bike schrikt veel mensen af. Maar in vergelijking met de kosten voor een tweede auto vind ik het een zinvolle investering.

En de mogelijkheid om de fiets via het Bike Abo van Riese & Müller vanaf 100 euro per maand gedurende maximaal twee jaar te huren, of via de werkgever te leasen, wat vaak mogelijk is, wordt dan weer als zeer positief beschouwd. Misschien is een dergelijk huursysteem een manier om meer mensen te laten overstappen naar alternatieve vervoersmiddelen.